Na een doorwaakte nacht, omdat ik al vier uur voor vertrek op Schiphol wil zijn, is iedereen netjes op tijd aan boord. Helaas heeft onze nationale luchthaven niet voldoende personeel, dus moet er ijverig worden gezocht naar iemand die de metalen vogel van de sluis kan duwen. Ik val in slaap. Een uur later dan gepland komt er beweging en schrik ik wakker. Gelukkig, maar een uur vertraging; Mallorca komt in zicht.

Een waterig herfstzonnetje in Palma begroet de bleke Hollanders. Het is druk en alle passagiers lopen weer, net als voor Corona, dwars door elkaar heen. Die gescheiden looppaden hadden toch wel wat. Mijn koffer komt als eerste op de band en met een kleine spurt lukt het om de bus te halen. Zo, drie kwartier van het  uur vertraging is al ingehaald.

Vanaf de halte is het nog een kilometer of 2 naar het appartement. Een half uur wachten op de volgende bus? Nee, lekker even de benen strekken, lang genoeg gezeten. Het eerste stuk langs de prachtige baai en het pijnboombos is vlak en lekker beschaduwd. Het tweede deel gaat omhoog langs de rotskust van de baai. Behalve het prrrrr prrrr van de harde kofferwieltjes is het stil. Heerlijk. Dat is weer ouderwets genieten van de frisse zoute lucht met een vleugje sparrengeur. Mijn vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Vlak bij het gebouw waar ik de komende weken verblijf, gaat het trottoir weer heuvelafwaarts. De receptionist begroet mij hartelijk en het appartement is al beschikbaar. Het is er stil. Dat zal straks wel anders worden, als iedereen het ontbijt heeft afgerond en op weg gaat naar het kleine baaitje onder het gebouw. Maar nu sta ik op het zonnige balkon en geniet ik. Vogels zijn aan hun dag begonnen en laten dat weten met hun vrolijke gekwetter en getjilp. Toch verstoren ze mijn stilte niet; ze voegen er juist een beetje extra aan toe.

Een paar dagen later is mijn blanke vel al lekker bijgekleurd en heb ik mijn eerste hardlooprondje in de ochtendstilte er al op zitten. De hoeveelheid berichten op mijn mobiel wordt met de dag minder en het drukke Nederland lijkt verder weg dan ooit. Hoewel ik thuis ook intens geniet van de stilte, is hij hier toch anders. Zou het komen omdat ik hier veel meer tijd heb om er van te genieten? Waarom maak ik daar thuis ook geen tijd voor?

Aan het eind van de middag zoek ik een fijn terras voor een koel biertje. Het is drukker dan ik had gehoopt, maar ja, iedereen wil graag nog even op vakantie. Een stukje verderop zitten vijf mensen aan een tafel; een oudere dame, een iets jongere dame en drie jonge jongens. Het valt me op hoe leuk ze met elkaar omgaan. Niemand heeft een elektronisch apparaat beet, ze praten levendig met elkaar. Hoewel het mij geen Spanjaarden lijken, gebruiken ze allemaal veel handgebaren. Ineens merk ik dat de moeder van de drie anders praat, veel monotoner. Ze is doof. Dat is waarschijnlijk aangeboren als ik luister naar hoe ze haar klanken, maar vooral haar scherpe medeklinkers, uitspreekt.

Haar stilte is heel anders dan die van mij, mijn stiltes kan ik opzoeken, zij heeft geen keus, nooit gehad ook.

Mijn leven is gevuld met muziek. Muziek, die zij nooit zal kunnen horen of ervan zal kunnen genieten maar dat heeft haar niet weerhouden om haar leven prima vorm te geven, inclusief de rijkdom van drie prachtige zoons, die duidelijk dol zijn op haar. Wat een uniek portret!

Twee dagen later is het rustig op het terras in het centrum. Dat is kennelijk nog maar net, want de serveerster is druk bezig met opruimen. Ze is Engelse en we kennen elkaar al een paar jaar. Nu het zo rustig is, heeft ze tijd voor een praatje. Over haar Queen, of ik de uitvaart heb gezien? Ja, dat heb ik. ‘Hier stonden alle schermen aan’, zegt ze. ‘Het was vol. Ik heb nog nooit in een bar gewerkt waar het zo druk was en toch zo stil. Als iemand al iets te drinken wilde, dan deden ze dat fluisterend. Uit respect’. Ja, die stiltes ken ik ook, ze zijn anders dan de andere stiltes, maar zeker net zo waardevol.

Weer een paar dagen later zie ik mijn plaatsje langzaam stiller en stiller worden. Het is dan ook al ruim na twaalven. De jongelui gaan naar disco’s, de ouwelui naar bed. Het terras is bijna leeg. De eigenaar, de altijd vrolijke Antonio, maakt zijn spulletje weer netjes; de stoelen twee aan twee, de tafels schoon. De warmte van de dag is verdwenen, de frisse nachtlucht vloeit in kleine golven door het centrum. Die brengt een andere stilte met zich mee; de stilte van een goede nachtrust.

Antonio schuift nog even aan bij mijn tafel. In Engels en Spaans vertelt hij hoe blij hij is met zijn kroegje, dat voornamelijk wordt bezocht door iets ouder publiek, meestal Engelsen. Hoe blij hij is dat hij zoveel vaste klanten heeft. Dat hij elke middag weer blij is om mij te zien en hoe ik zit te genieten van mijn vakantie. Dat hij, in tegenstelling tot veel van zijn collega’s, er niet over peinst om zijn prijzen extra te verhogen. Geld is niet wat hem gelukkig maakt, wat hem gelukkig maakt, zijn wij, zijn terugkerende klanten. Wat hem gelukkig maakt is mensen om zich heen te zien genieten.

Even is het stil, dan knikt hij. Bedachtzaam, zo lijkt het. Dan zegt hij: ‘Maar wat mij het aller-gelukkigst maakt, is dat ik elke ochtend weer wakker word. Ik ben veertien jaar geleden geopereerd aan een hersentumor en sindsdien is elke dag een geschenk voor mij. Dat ik elke dag weer vrolijk naar mijn bedrijfje kan om mensen een fijne dag, een fijne vakantie te bezorgen…’.

Dan is hij stil. Ik ook. Het is een mooie stilte, een ontroerende stilte.

Een stilte waarvan ik weet dat hij nog dagenlang zal klinken.

Wat zijn er toch veel verschillende klanken van stilte.