Er is bijna niets weldadiger dan een wandeling op een zonnige middag op nieuwjaarsdag. De drukke decembermaand is tot een goed einde gebracht. Voor mij ligt, behalve de vraag over welke route ik zo zal nemen, een heel nieuw jaar. 365 dagen die elk hun eigen karakter hebben en hun eigen inhoud. Elk jaar vraag ik mij af: ‘Waar sta ik volgend jaar om deze tijd?’ Niet: ‘Waar bén ik?’ Het antwoord op de meest gestelde vraag sinds iedereen een mobiele telefoon heeft: ‘Waar ben jij?’

 

De reis is interessanter en mooier dan de bestemming, zo hoor ik weleens. Toch ben ik maar al te graag op mijn bestemming, blij dat de reis weer succesvol is volbracht. Reizen heeft zeker zijn bekoring, maar alleen als je weet dat aan het einde een thuis wacht.

 

Meer dan ooit heb ik genoten van de stille, kille winterdagen, de lage mist over de polder. Van de eerste voorjaarszon in de tuin en de geur van omgewoelde zwarte grond, in zich de belofte van sappige peertjes, groene boontjes, verse sla, knapperige snijbiet en zoete krootjes. Ontwakende padden die altijd mijn noeste arbeid doorkruisen. Het oorverdovende gekwaak van kikkers dat de nachten vult. De drukkende hitte van de vroege zomer en de komst van steeds meer insecten; welkome bezoekers als je een groentetuin hebt.

 

Boven mijn hoofd groeperen de ganzen zich. Volgevreten gaan ze op de wieken naar hun broedplaatsen. Dág prachtige vogels, kom behouden thuis. Wij zijn al thuis, ook volgegeten en vastbesloten om nu eindelijk de kilo’s eraf te krijgen. Een lange wandeling helpt en is heerlijk om je gedachten hun eigen gang te laten gaan. Heeft de frisse winterlucht een Elfstedentocht voor ons in petto? Toch niet uitgerekend dit jaar hè? Een beetje vorst, net genoeg om iedereen schaatspret te bezorgen, dat is al mooi. En een beetje sneeuw, het liefst in een weekend, als iedereen thuis is.

Ach, wat een ouderwets denkbeeld; iedereen is al thuis, laat die sneeuw dus maar komen. Winter wonderland!

 

Het KNMI voorspelt mist; morgen een kleine wereld? Drie stappen en je hoort niets meer, zien deed je toch al niks. Als ik niet met de auto weg hoef (en héé, waar zou ik nu naar toe moeten?) vind ik mist wel fijn. Die intimiteit, die oase van rust. Als een kat die alsmaar probeert in een te kleine doos te kruipen. Met op zijn snoet de vraag: ‘Waarom past er steeds één poot niet bij?” Om na eindeloos proberen toch met een voldaan koppie en één poot in de lucht weg te dromen. Lekker veilig.

 

Wordt 2021 een veilig jaar? Een jaar waarin we weer bruingebrand op een terras zitten? Wachtend tot onze mobiel overgaat met aan de andere kant de vraag: “Waar ben jij?” Om de beller vervolgens uit te nodigen. Geen anderhalve meter, gewoon aan één tafel met z’n allen. Ons afvragend waar die zoemende bij, die de terrasgasten met een bezoek vereert, naar onderweg is. Zonder routeplanner weet zo’n dier feilloos alles te vinden: haar korf, haar voedsel. Ze weet zelfs de kortste route te dansen voor haar familieleden, zodat de hele zwerm in no-time onderweg is naar de beste plek voor een nieuwe woning of de lekkerste nectar.

 

Net als die bij zoemden wij vorige jaar ook. ZOOM-den, wel te verstaan. Vergaderingen, brainstormsessies, quizzen, buurtborrels, oudjaarsbubbels, we zoomden wat af.

Onze dagen werden gevuld met geschiedenis, zoals altijd. Via de elektronische weg in plaats van via de snelweg, zonder routeplanners waren we in staat om op reis te gaan. Naar nieuwe belevenissen en andere ervaringen.

 

365 dagen die weer gevuld gaan worden, ik kijk er naar uit. Elke morgen begint een nieuwe bladzijde, vol goede moed begin ik met mijn verhaal. Elke avond weet ik of het een goed verhaal was. Was het een blij verhaal? Een succesverhaal? Een ontroerend verhaal? Een stil verhaal? Een muzikaal verhaal? Een verdrietig verhaal? Elk verhaal zijn eigen charme. De mooiste verhalen kun je niet verzinnen, die beleef je; weer een prachtige dag er bij.

 

Nu zijn er al een paar bladzijden van 2021 gevuld. Het maakt niet uit als er soms een wat minder mooi verhaal tussen zit. Morgen begin ik weer met een blanco blad.