Op vrijwel alle terrassen in Benidorm wordt er reclame gemaakt voor ‘buckets’ (emmers). Gek genoeg nergens in het Spaans, altijd in het Engels. Kennelijk is dit fenomeen speciaal in het leven geroepen voor de drommen Engelse toeristen die Benidorm bezoeken. Met vaak maar één doel: zo snel mogelijk dronken worden. Je kunt kiezen uit diverse ‘buckets’: met 5 flesjes Heineken (voor slechts € 7,-) of 6 flesjes Corona (voor slechts € 6,-) of …. Die worden dan in een bucket (met bijbehorende opener) op ijs geleverd, dan blijven ze lekker koel. Niet dat het de flesjes is gegund om warm te worden, want het tempo waarmee zo’n bucket in de rondte gaat is hoog.

Om van bier goed dronken te worden is veel bier nodig, heel veel bier. Dus komen er bij elke bucket ook kleurrijke cocktails op tafel. Met glinsterende versieringen en een rietje. Soms ook met een stukje sinaasappel, een partje citroen of een aardbei. Daar weten de jonge gasten wel raad mee: Hupsakee, die vliegen door de lucht naar een - hopelijk onbezette - plek op het terras. Veel te gezond, al dat fruit!

De buckets zijn vooral favoriet bij de jonge mannen, bij de jonge dames staan ze minder vaak op tafel. Die houden het bij de feestelijke cocktails. Sommige bars zijn gespecialiseerd in Hens en Stag Party’s (dat zijn vrijgezellenfeesten, voor resp. de dames en de heren).  Zingend en schreeuwend, drinkend en hossend tot de schaduw van de ondergaande zon ze naar binnen drijft. Daar gaan ze, na het nuttigen van hamburgers en patat, tot diep in de nacht door. Soms vind je ze ’s ochtends uitgeteld in de schaarse plantsoenen die Benidorm rijk is. Of op het strand. Zeker met het mooie weer dat ik de afgelopen weken heb getroffen.

Natuurlijk gun ik die jongelui hun feest van het einde van hun vrijgezellenbestaan en zeker het feest van het begin van hun huwelijksleven. Het zijn jongelui en dan is alles een feest. En waarom ook niet? Nog tijd genoeg om volwassen te worden. Nergens anders in ‘mijn’ Spaanse vakantieplaatsen tref ik zoveel groepen feestvierders als in Benidorm. Het is ook de grootste plaats waar ik voor mijn zonvakanties verblijf, met heel erg veel gezellige terrassen, restaurants, disco’s en exclusieve nachtclubs. Benidorm staat, in ieder geval bij de Engelsen, bekend als feeststad, dus als je ergens je vrijgezellenfeest moet gaan vieren, is het daar wel. Waarschijnlijk staat het op hun ‘bucket-list’.

Op veel andere terrassen in Benidorm tref je een heel ander publiek: grote Spaanse families die gezellig de hele middag samen eten, senioren die hun koude landen ontvluchten op zoek naar een beetje zonnewarmte in april. Bij die groepen is nooit een bucket te bekennen: zij genieten van andere dingen. En bij de laatste groep is hun bucket-list vast al een eind gevorderd…

De meeste tafels op het terras, waar ik vandaag een goedkoop biertje bestel, staan aaneen geschoven om grote groepen te huisvesten. Die zijn ook weer bezaaid met buckets. De obers gebruiken karretjes om die zware dingen rond te brengen en de lege gelijk weer mee te nemen, waarna ze razendsnel opnieuw worden gevuld. De bestellingen worden al vanaf het terras door de obers via hun mobiele telefoons doorgegeven. Als je iets uit het menu wilt kiezen, dan moet je een QR-code scannen, de ene voor het Engelse menu, de andere voor het Spaanse. Handig, dan hoef je geen menukaarten te laten maken, die vervolgens wegwaaien en in de natuur terecht komen. En je kunt lekker gemakkelijk je prijzen aanpassen.

Nog voor ik mijn pintje heb, dienen zich al twee grote groepen ‘Stags’ aan. Normaal gesproken laat het grote scherm aan de rand van het terras de optredens zien van wereldberoemde rocksterren en popgroepen. Vandaag niet, vandaag is het scherm gesplitst en zie ik vier Engelse voetbalteams elkaar bestrijden. De ene groep ‘Stags’ blijkt voor de ene helft te zijn, de andere voor de andere. De keiharde aanmoedigingen vliegen al snel door de lucht. De buckets zijn niet aan te slepen, want als je zo hard schreeuwt, krijg je met deze hitte al snel een droge mond.

Het wordt erg wild en ik ben blij dat ik aan de rand van het terras zit en mijn pintje al heb afgerekend. Als het moet ben ik zo vertrokken. Maar ergens intrigeert het gedrag van deze jonge mensen mij: zouden ze hier nu echt plezier aan beleven? Hoe zien hun levens eruit over tien jaar? Als ik een filmpje zou maken hoe ze zich hier ‘gedragen’ en dat over tien jaar aan hen zou vertonen, zouden ze zich dan alsnog schamen? Ik hoop maar dat ze niet met de buckets naar elkaar gaan gooien, want die komen flink aan. Nou, het lijkt goed te gaan. Totdat een ‘Stag’ ineens naar zijn lege bucket grijpt en over zijn nek gaat. Een paar keer achter elkaar. Bah! Hij zet de bucket achter zich op een lege tafel. ‘Zo! Die staat binnen handbereik’.

Het immense kabaal heeft een paar nieuwe bezoekers niet afgeschrikt. Ze zijn op weg naar het tafeltje met DE bucket. Oh jee! Ze gaan op hun gemak zitten zonder in de bucket te kijken; ze vertrouwen er op dat de ober hem zo wel mee zal nemen. De ‘Stag’ kijkt lodderig achterom. Hij lijkt na te denken wat hij het beste kan doen. Als hij nog kan nadenken. Dan draait hij zich om en grijpt zijn bucket van de tafel. De duim van zijn andere hand steekt hij omhoog, alsof hij de nieuwkomers wil bedanken voor het veilig bewaren van zijn bucket. Die zet hij op de grond. Ik wacht niet af wat er met het ding gaat gebeuren in al dat gewoel, mijn glas is leeg en ik zet het op een lopen.

Dwars door de drukke straten van Benidorm, op weg naar mijn veilige appartement. Mijn vakantiegevoel is verdwenen. Zo’n stad maakt echt het ergste in mensen wakker. Op dit moment wil ik hier helemaal niet zijn, in die drukte en dat kabaal. Ik zoek rust, natuur, ruimte, schoonheid. Mijn tijdelijke verblijf is op de dertiende verdieping van een groot gebouw, dat scheelt al in de herrie. En vlak bij een natuurgebied, waar ik vaak wandel vanwege de prachtige vergezichten. Ook dat is Benidorm. Maar nu even niet. Hoewel: het wordt al rustiger op straat.

Hier links en dan ben ik al aan de rand van de stad. Ineens weer herrie! Van een hele andere orde, dat wel. Getsjilp en gekwetter van een groep vogels: Gorriones (mussen). Ik stop en kijk wat er aan de hand is. Het hotel aan mijn linkerkant heeft een bijzondere waterpartij met planten. Die ziet eruit als een rotsige muur van kleine emmertjes schuin onder en naast elkaar. Het water stroomt best hard en de dapperste mussen wagen zich in de bovenste emmertjes aan een ware stortdouche. Iedere keer als ze flink nat zijn geworden schudden ze zich razendsnel uit. Die fijne druppeltjes treffen hun bangere soortgenoten aan de rand van de waterval. Zo kan de hele groep zich lekker koel baden. Het plezier is uit hun glinsterende oogjes af te lezen.

Dan, helemaal aan de rand onderaan, zie ik een heel klein musje. Hij (of zij) zit in elkaar gedoken op een droge plek. Bang van de hevige stortdouche die zijn groepsgenoten keer op keer treft. Maar ook wel een beetje nieuwsgierig: ‘Hoe zou het zijn? Zo’n nat verenpak? Maar ja, ook wel griezelig! Stel je voor dat ik wegspoel? Ik ben nog niet zo sterk als zij.’ Aarzelend kijkt het diertje omhoog, links, rechts. ‘Wat zal ik doen?’ Dan spot hij een mini-rotsemmertje onderaan de rand. Dat wordt niet direct getroffen door de vallende watermassa, maar er staat door al het gespetter toch een bodempje water in.

Dat is de oplossing! Het beestje fladdert er naar toe, landt op de rand en springt in het water. Het is genoeg om een beetje nat te worden en helemaal niet eng. ‘Nu kan ik ook lekker meedoen!’

Zijn vrolijke gekwetter voegt zich bij dat van zijn familie en hij baddert dat het een lieve lust is.

Wat een olijk gezicht, wat een gaaf samenspel van water, planten en tjilpende, badderende beestjes. Ik blijf een poosje kijken, ik voel de zon op mijn vel. Mijn vakantiegevoel keert terug.

Dankzij een piepklein vogeltje en zijn eigen bucket-list.