Ze zijn er al: de vele schoonmakers die er voor zorgen dat de boulevard opgeruimd en netjes is, klaar voor een nieuwe dag. In keurige uniforms en dus herkenbaar. Toch neemt bijna niemand ze waar, behalve als ze ‘in de weg staan’. Een klein stukje omlopen, omdat er een (tegenwoordig vaak elektrisch) karretje staat, waar de harde werkers de vuilniszakken in verzamelen, dat is natuurlijk lastig. Want wij zijn wel op vakantie!

 

Op mijn vrijwel dagelijkse hardlooprondje kom ik er veel tegen en ik groet ze vriendelijk. Dus kennen we elkaar al een beetje na een week, want het zijn vaak dezelfde mannen en vrouwen die in een bepaald gebied werken. Dat geldt ook voor de mensen die de groenstroken besproeien, ook die zijn meestal al vroeg bezig; water geven in de brandende zon op Tenerife heeft niet zoveel zin. Ook als ze wat verder weg aan het werk zijn, steken ze vaak hun hand op als begroeting.

 

Ik ben blij met hun arbeid; niet alleen ligt mijn vakantieoord er netjes bij, de boulevard ruikt ook lekker fris; hij is net schoongespoten. Dat is hier geen luxe, maar pure noodzaak, want mensen kunnen er ’s nachts toch een bende van maken! Braaksel, hópen sigarettenpeuken, lege mixdrankflesjes en blikjes, resten hamburger, (honden)drollen, te gek om los te lopen. Maar elke ochtend zorgt het spuitende schoonmaakteam ervoor dat ik mijn rondjes kan rennen op een naar bloemen ruikende weg. Heerlijk.

 

Niet alleen is de omgeving nu veel opgeruimder en schoner, ook in de restaurants zit ik, dankzij Corona, aan een speciaal voor mij schoon gemaakte tafel. Bij winkels en supermarkten staan flacons, waar je gebruik van kunt maken om je handen te reinigen. Dankzij het virus is ook dat allemaal wat frisser. Dat zal er wel van af gaan, nadat de crisis is bedwongen, denk ik, en dat is ook wel begrijpelijk. Toch heb ik het idee dat er wat meer aandacht is gekomen voor (persoonlijke) reinheid in de afgelopen twee jaar. Een prettig idee dat grote crises toch ook goede dingen teweeg brengen.

 

Niet alleen op het vlak van schoonmaken heeft het virus ons tot handelen gedwongen; in de afgelopen week las ik het nieuws dat er grote vooruitgang is geboekt in de monitoring van mensen met een (chronische) kwaal. Al enkele jaren voor Corona toesloeg werd in de medische wereld meer en meer ingezet op mobiele applicaties, waarmee patiënten konden worden gevolgd. Dat moesten de deelnemende ziekenhuizen zelf betalen, want de zorgverzekeraars vergoedden die ‘elektronische’ behandeling niet. De reden? Er was geen specifieke codering voor deze digitale behandelmethode…

 

De vrijwilligers, die deze mobiele in-de-gaten-houders uitprobeerden waren zonder uitzondering enthousiast. Niet zo gek, want zij voelden zich ineens een stuk veiliger. Als er iets raars aan de hand zou zijn met hun hart, dan zou de app dat merken, het doorgeven aan hun behandelend arts en die nam dan gelijk contact met hen op. Dat bood deze patiënten veel meer vrijheid dan voorheen.

 

Toen sloeg Corona toe en ieders vrijheid werd behoorlijk beknot. Veel (hart)patiënten mochten niet meer naar hun behandelaars toe. Niet alleen waren de ziekenhuizen overvol met Covid-slachtoffers, maar het risico op besmetting moest natuurlijk tot een minimum worden beperkt voor deze kwetsbaren. Meer en meer werden de zorg-apps ingezet. En meer en meer bleek het experiment met de apps een groot succes: ze bewezen dat ze een goed alternatief waren voor fysieke behandelingen in het ziekenhuis. Dat bleef allemaal liefdewerk oud papier.

 

Dankzij Corona is dat nu veranderd: deze week sloten zorgverzekeraar VGZ en het Maastricht UMC+ een overeenkomst om het gebruik van een hartritme-app te financieren als onderdeel van de reguliere zorg. De toezichthouder NZa heeft toestemming gegeven om een aparte behandelcode toe te voegen!

De apps kunnen nu op grote schaal worden uitgerold. Dat vind ik eigenlijk nog niet eens het grootste succes, nee, dat is dat hun gebruikers ineens een veel groter gevoel van veiligheid krijgen en zelfs redelijk onbezorgd kunnen zijn voor het eerst in hun zieke bestaan. Weliswaar mocht in het begin van de crisis niemand op vakantie, maar nu dat weer mogelijk is kunnen deze mensen voor het eerst in vele jaren onbekommerd weg. Met de zekerheid dat ze gelijk een seintje krijgen als er een wijziging in hun medicatie moet komen. Of als ze beter toch even naar een ziekenhuis kunnen gaan. De informatie uit hun medische app is immers overal ter wereld beschikbaar.

 

Nu we aan de laatste fase van de crisis lijken te zijn begonnen, vind ik het fijn om terug te kijken en te zien wat Corona ons heeft gebracht. Ja zeker: er is veel leed geweest in de afgelopen twee jaar en de nare gevolgen zullen nog jaren zichtbaar en voelbaar zijn. Maar deze crisis heeft óók bewerkstelligd dat wij tegelijkertijd van onze vrijheid waren beroofd én dat er nieuwe vrijheden aan ons bestaan werden toegevoegd. Zo zijn veel ouderen meer gewend geraakt aan communicatie op afstand, waarmee hun wereld een stukje groter is geworden. Kerstmis met uitsluitend het gezin blijkt ook erg gezellig. Samen muziek maken en samen naar het theater, het kan weer en het voelt extra bijzonder.

 

Sommige veranderingen zullen blijven, andere zullen vervagen tot herinneringen, dat worden de verhalen voor onze kleinkinderen. Zeker is dat het virus een flinke bezem door onze samenleving heeft gehaald. Het stof zal nog jaren neerdwarrelen.

Maar alle enthousiaste schoonmakers ter wereld zullen niet voldoende zijn om de rommel weg te poetsen.

We moeten er nu met z’n allen voor zorgen dat we het een beetje opgeruimd houden.