Het prachtige weer van de laatste tijd lokt: naar buiten! De bouwmarkt heeft zakken tuingrond in de aanbieding, dus aan de slag. Het groencentrum, dat precies op de route ligt, biedt inspiratie, maar ja, de nachten zijn nog behoorlijk koud. Dus brengen in mijn paradijsje alleen de bonte primula’s en de uitbundig gele forsythia nu wat kleur. In het hele dorp staan de magnolia’s in volle bloei, een prachtig gezicht. De grond, nu uit de zakken en netjes uitgespreid over een groot oppervlak, ruikt naar het voorjaar. In de lente kan niets mij een groter genoegen doen dan in die zwarte grond te woelen en de lucht er van op te snuiven.

 

Het is alsof die lucht tegen mij zegt: ‘De zomer komt eraan, als je straks wilt genieten, moet je nu je handen uit de mouwen steken’. Dus: laarzen aan en met een schepje, snoeischaar, harkje en emmer naar de hoek die ik elk jaar moet veroveren op planten die ik daar niet heb gezet en die ik daar ook niet wil. Maar zij houden vol, dus moet ik dat ook.

 

Anders dan twee jaar geleden, toen we net een paar weken in lockdown waren, is mijn buurt nu vol geluiden. Overal wordt geklust, kinderen spelen buiten, mensen drinken een bakje in de zon. De oostenwind wordt netjes tegengehouden door onze huizen, dus in onze tuinen is het heerlijk vertoeven. Met z’n allen snuiven we het nieuwe jaar op, blij met het buitenleven. Je voelt ook de opluchting dat een paar dagen geleden de laatste Coronaregels zijn ingetrokken. Buren overleggen in groepjes over hun gezamenlijke schutting of over een nieuwe dakkapel. Een uitbreiding die nu voor de hand ligt, want verhuizen is met deze huizenmarkt geen optie.

 

Gingen in de afgelopen crisisjaren de gesprekken in deze periode over ‘hoe gaan we Koningsdag vieren’ en ‘wie verzorgt de herdenking op 4 mei’, nu rent iedereen weer van hot naar haar, de afspraken volgen elkaar in hoog tempo op en de agenda is weer net zo vol als vóór Corona. Hoewel we ons twee jaar lang vaak verwonderden over hoe fijn het was om meer vrije tijd te hebben. En ons voornamen om het ook na de crisis lekker rustig aan te blijven doen.

 

Maar nee hoor: De clubs starten weer, samen met de toneelverenigingen en orkesten. Voorstellingen worden in rap tempo ingehaald. Daarom kan ik nu extra genieten van mijn vrije uurtjes in de tuin, want ook mijn orkest heeft twee concerten op korte termijn op stapel staan. Dan gaat mijn telefoon; een onbekende dame spreekt aan de andere kant van de lijn: ‘Ze is dringend op zoek naar muzikanten en of ik dat even kan regelen?’

 

Nu begrijp ik dat muzikanten hartstikke populair zijn, want alle feesten, bruiloften en partijen die twee jaar lang verzet zijn, worden nu óók ingehaald. Maar deze dame wil geen muzikanten voor een feest, nee: ze organiseert een flashmob. Mijn geheugen diept het beeld op van een menigte in een stationshal in een of andere Europese stad. Eén zanger zet een lied in, was het ‘De parelvissers?’. Al snel wordt hij gevolgd door twee anderen. Meer en meer zangers zetten in en het wordt een waar spektakel als er ook mensen uit het publiek mee gaan doen. Ik vond het hartstikke leuk en het klonk ook fantastisch. Natuurlijk realiseerde ik mij pas achteraf dat dit geen spontane actie kon zijn, maar een georganiseerd gebeuren: een flashmob.

 

De dame die ik nu aan de telefoon heb en de organisatie waar zij zich voor inzet, willen iets leuks doen voor ‘onze’ Oekraïense vluchtelingen. Gelukkig heeft ze al een heleboel zangers enthousiast weten te krijgen, vertelt ze, maar ja, dat is toch een beetje iel hè, op een drukke markt op zaterdag. Vandaar haar vraag. Iedereen is welkom natuurlijk, maar ze heeft toch het liefste blaasmuzikanten want die maken de meeste herrie.

 

Echt blij van dit imago word ik niet en veel liever had ik lekker verder getuind, maar helaas: lievere koekjes worden niet gebakken, deze dame is nogal vasthoudend: het zullen dus vrolijke noten moeten worden. Nou ja, vrolijk, wat heet? Het lied dat zij in gedachten heeft, heet ‘Dona Nobis Pacem’ (Geef ons vrede). Het is een canon, drie keer zet er een andere groep in. Ik ken het wel, ik heb het vaak gezongen en ook wel gespeeld.

 

‘Is er bladmuziek?’ Tja, daar vraag ik zoiets. Dat klinkt bekend: mensen denken vaak dat muzikanten altijd alles kunnen spelen, het liefst meerstemmig en dan ook nog uit het hoofd: Waarom? Het maakt ook nooit uit met welke bezetting we komen, als we maar komen. Ik maak dan vaak de vergelijking met een voetbalelftal; die komen toch ook niet met de helft van de spelers? Of zonder de keeper? Of met uitsluitend linksbenige aanvallers? Iedereen heeft verstand van voetbal, dus dan hoor je ze denken: ‘Oh ja, daar zit wat in…’.

 

Het is duidelijk: het is gedaan met mijn vrije tijd, er is werk aan de winkel voor de club. Binnen een paar uur hebben we een groepje, is er een partituur, zijn er partijen en afspraken over waar en hoe laat we er moeten zijn. Want de flashmob is al overmorgen…

 

Dat is het al snel: overmorgen. Vanuit de kerk loopt een groepje zangers en muzikanten naar het stadhuis. Direct als het carillon stopt zet een violiste in. Het geluid is erg zacht, veel te zacht. Gelukkig vallen er snel zangstemmen in. Niet veel later is het onze beurt. Het klinkt geweldig. De dame naast mij, een fluitiste, huilt geluidloos, haar schoondochter komt uit Kiev. Voor haar is het indrukwekkend en emotioneel. Ons gevoel van verbondenheid groeit.

 

Had ik dat kunnen bedenken? Dat ik op een zonnige zaterdag in maart met een paar honderd mensen op een marktplein 'Dona nobis pacem’ zou vertolken? Dit alles met de blik op het blauw-geel, de kleuren van het land in oorlog, de vlag die nu aan de trappen van het stadhuis hangt.

 

Nee, dat had ik nooit kunnen denken. Maar als ik ’s avonds naar de beelden kijk van mensen die tussen kapot geschoten flats hun dierbaren begraven, die hun man achterlaten om te zorgen dat hun kinderen veilig zijn, die al weken in metrostations hun heil zoeken, dan weet ik waarom ik daar stond: omdat je als blaasmuzikant anderen blij kunt maken met een beetje lucht.