Het is gelukt! De aanloop was wel anders dan alle voorgaande jaren, maar om stipt 8.05 uur vertrok de Boeing vanaf de pier om te taxiën naar de startbaan en hup, vol gas naar het Zuiden. Vliegen, eigenlijk moet je het overlaten aan onze gevederde vriendjes, maar het alternatief is dagen in een auto, of een trein, boot en bus. Nu ben je in amper een paar uur in een andere wereld.

 

En óf het een andere wereld is: een wereld zonder toeristen, veel winkels en restaurants nog gesloten, in afwachting van het sein veilig. Geel is nu de status, maar voor sommige landen is dat niet genoeg. Zo houdt de heer Boris zijn landgenoten in eigen land. Nadat ze weer een apart eiland zijn geworden, worden de kwalijke gevolgen van Brexit langzaam maar zeker duidelijk in het dagelijkse leven.

 

Engelsen, die een tweede huis hebben in Spanje, mogen er nu nog maar 90 dagen per jaar vertoeven, i.p.v. de 180 dagen die voor Europeanen gelden. Ook is hun rijbewijs ineens niet meer geldig. En nu moeten ze ook nog 10 dagen in quarantaine als ze van dit gele eiland terug keren. Gevolg: geen Engelsman te bekennen. En dat doet pijn, heel veel pijn, want sommige dorpen op Mallorca drijven op Engelsen.

 

In de afgelopen dagen heb ik al mijn oude bekenden hier opgezocht en naar hun verhalen geluisterd. Zonder uitzondering waren dat verhalen van verbondenheid tijdens de crisis. Verbonden met hun familie, dat is voor Spanjaarden nog veel belangrijker dan voor ons en een vast onderdeel van hun dagelijkse leven. Nu kwam er de zorg voor hun werknemers, collega’s en vrienden bij. De regels veranderden nog veel vaker dan in Nederland en reken maar dat er gehandhaafd werd!

 

Hoewel Mallorca heel erg weinig besmettingen kende, golden de strenge regels ook hier. Langer dan een half uur onderweg van je supermarkt naar huis? Dat leverde je een fikse boete op. Eigenwijze badgasten na sluitingstijd op het strand? Helikopters vlak boven het zand joegen ze de stuipen op het lijf en regelrecht richting lockdown in het kleine flatje drie hoog achter.

 

Nu zie je de opluchting terugkeren op de gezichten van de vele restauranthouders, overeind gebleven door helpende huisbazen, die soms al meer dan een jaar op hun huur wachten. Alle begrip: jij geen omzet? Ik geen huur, samen komen we hier doorheen. Langzaam maar zeker worden de terrassen bevolkt, vaak nog door Spaanse toeristen, een paar Duitsers, een enkele Nederlander. Horecabazen die zelf weer hun gasten bedienen, want als ze één ober terug nemen, moeten ze hen allemaal weer in dienst nemen. En dat kan bruin niet trekken. Nog niet.

 

Alom wordt hier het (Europees kampioenschap) voetbal de hemel in geprezen. Niemand kijkt thuis tv, traditioneel gaan Spanjaarden allemaal naar het terras en samen kijken. Dat scheelt alvast lekker in de omzet, bij gebrek aan buitenlandse toeristen. Maar ja, het voetbal is straks ten einde. Het nieuws op televisie wordt met strakke koppen bekeken. Ging het 18 maanden geleden nog om het weer voor morgen (weer zon? Prima, dan kunnen de vaten koel worden gezet), nu komt de kaart van Europa in beeld en kleuren de diverse naties geel, oranje, rood. Waar blijft het groen?

 

Gezamenlijk tellen we de weken die dit seizoen nog in petto heeft; met een beetje geluk is oktober ook nog te redden? Dat scheelt weer quatro semanas (4 weken). Maar het had nu al moeten gaan lopen en kijk: lege terrassen. Onbegrijpelijk dat alle kleine zelfstandigen die nog overeind staan toch zoveel moed houden en er dag, dag uit, weer tegenaan gaan. Want om hen heen ontbreken hun buren, lege plaatsen, gesloten rolluiken.

 

Op het rijtje aan de overkant van mijn appartementengebouw zijn drie van de vier restaurants verlaten. De eigenaars terug naar hun thuisland. Een Engels echtpaar gaat maandag ook weer terug naar huis. Zij hebben hier al jaren een appartement en ze zoeken naar een mogelijkheid om de 90-dagen regel te omzeilen. Drie jaar geleden gaven de man en ik elkaar nog wekelijks een high five als we elkaar tegen kwamen op ons sportieve hardlooprondje, nu zegt hij niets, Alzheimer maakt elke vorm van herkenning onmogelijk.

Wat is hij hard achteruit gegaan. Ik schrik er van. Dit jaar wordt hij 80, dat had hij groots willen vieren, maar in plaats daarvan wordt het een bakkie thee met de kinderen. Zijn vrouw houdt de moed er in.

 

Nu komt ze op mij af, hij blijft achter, niet wetend wat hij moet doen. ‘Ze zeggen dat het naar groen gaat’, zegt ze. ‘Dan hoeven we niet in quarantaine thuis, fijn hè?’ Groen? Dat zou zeker goed nieuws zijn!

Het echte bericht komt toch nog onverwacht: Mallorca wordt GROEN! Overal om mij heen hoor ik in alle restaurants een gejuich van jewelste, enthousiaster dan dat ze zojuist Europees kampioen waren geworden.

 

We worden GROEN, op 30 juni worden we GROEN. Niet op tijd voor mijn arme hardloopvriend en zijn dappere vrouw, maar hopelijk wel voor al die andere lieve, dappere doorzetters. Het wordt een GROENE zomer. Viva España, Olé.