Het is een zonnige dag, heerlijk na de storm en regen van de afgelopen dagen. Ondanks de temperatuur, die niet hoger komt dan 5 graden, brengt de stijgende zon nu al de belofte van lente. Een lente, die we ons waarschijnlijk nog lang zullen heugen.

 

Het uitzicht is prachtig, vanuit mijn huis kan ik zowel de opkomende als de ondergaande zon zien, die in al zijn pracht en omringd door de mooiste wolkenformaties zijn stralen gratis uitdeelt aan ieder die er van wil genieten. Nu ben ik gewoonlijk niet zo’n ochtendmens; mijn muzikale hobby hield mij veel aan het eind van de avond en begin van de nacht bezig. En toch, ook voor de vroege ochtend valt een lans te breken.

 

Op zo’n dag als vandaag begint de koude ochtend met trage mistflarden, die langzaam grotere hoogten bereiken en oplossen in de eerste zonnestralen. Die verdrijven in prachtige rode tinten de kilte van de nacht. Zelfs de grassprietjes, waar de dauwdruppels zich op verzameld hadden, zie je opbloeien. Hun donkere kleur maakt straks plaats voor het eerste frisgroen.

 

Je zou de mini-narcissen, de Tête à Têtes, bijna kunnen horen ontluiken. Vlak onder de oppervlakte zijn de bollen nu al druk in de weer met het voorbereiden van de groene sprieten en de knoppen, die binnenkort hun vrolijke gele kopjes gaan vormen. Samen met hun collega-voorjaarsbloeiers, waarvan je de knoppen nu bijna kunt zien zwellen in de opkomende zon. Het lijkt onmogelijk dat die koortsachtige activiteit zonder geluid gepaard gaat.

 

Wat ik nog bijzonderder vind aan die koude, rode start, is het gebrek aan geluid. Stilte zover het oor maar reikt. Zeker nu er zo weinig verkeer is. Als muzikant ben ik gek op stilte. Stilte maakt het wonder van muziek, zou ik bijna zeggen. In mijn ogen is niets zo belangrijk als stilte. Die maakt een mooi muziekstuk een meesterwerk. Stilte maakt hand-in-hand naar de ondergaande zon kijken een waardevolle herinnering. Te mooi om te laten bederven door woorden.

 

Hoe anders heb ik leren luisteren in het afgelopen jaar. Hoe anders zal ik de komende maanden nog steeds moeten luisteren. In plaats van te luisteren naar het geroezemoes van mensen, het afstemmen van diverse instrumenten, de feestende eindexamenkandidaten in de loods op de tuin verderop, luisterde ik naar een mens, één mens, aan het andere eind van een lijn. Iemand, die graag even zijn of haar verhaal deelde, ook al was er niets te beleven geweest. Oude verhalen zijn ook leuk en minstens zo belangrijk om te vertellen.

 

Luisteren is een kunst op zich, een stem geeft meer bloot dan iemand weet of wil. Ooit begonnen als telefoniste op een advocatenkantoor weet ik nog hoe belangrijk het was om aan de hand van de stem een beeld te vormen van de mens aan de andere kant van de lijn. Hoe moeilijk ook. Het is mij altijd blijven boeien; de mens aan de andere kant van de lijn. Welk verhaal ze ook te vertellen hebben.

 

Welke verhalen uit deze tijd, deze Corona-crisis, zullen doorverteld worden? Keer op keer overgeleverd aan de volgende generatie? Zoals de verhalen uit de oorlog nog steeds worden verteld. Zullen het verhalen van gemis zijn? Van eenzaamheid? Van inventiviteit? Van tijd voor ontluikende schoonheid?

Of zal het de stilte zijn? De stilte waarmee we noodgedwongen omringd waren. De stilte die sommige mensen gek maakte, maar waar anderen juist van genoten.

 

Onwillekeurig denk ik aan Jip en Janneke, het illustere duo van Annie M.G. Schmidt. Opa had hen verteld dat ’s ochtends vroeg, héél vroeg, de sneeuwklokjes klingelden. Met hele zachte, hoge belletjes. Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd; Jip en Janneke zetten hun wekker en de volgende dag vroeg, héél vroeg, kropen ze door het gat in de heg naar de pol met sneeuwklokjes. Voorzichtig brachten ze hun oortjes vlak bij de tere bloemen. Jip hoorde niks, Janneke ook niet. Teleurgesteld vertelden ze het aan Opa. ‘Dan zijn jullie niet vroeg genoeg opgestaan’, zei Opa.

 

Dat doe ik meestal ook niet. Maar mijn telefoon staat nooit uit. Waar ik maar kan leg ik mijn oor te luisteren, voor iedereen die er tegen wil praten. Want alleen als er geluid is, is er stilte.