Met af en toe een wolk en een paar regendruppels zitten de meeste terrassen langs de Atlantische Oceaan voller dan gebruikelijk op dit tijdstip. Toch is er nog een plekje in een beschut hoekje, waar ik kan genieten van het uitzicht vanaf Tenerife naar La Gomera. Een stukje verderop zijn twee mannen neergestreken en genieten van een bevroren pul bier. Hun gesprek is geanimeerd en het duurt dan ook niet lang of er worden twee nieuwe pullen besteld.

 

Die arriveren in een sneltreinvaart en worden met dezelfde snelheid aan de lippen gezet. O! Wat is dat nu? De ober wordt er weer bij geroepen, iets klopt er niet. Is het bier niet goed? De ober luistert aandachtig naar de vreemde taal maar wijst vervolgens naar de vele andere gasten die allemaal hetzelfde bier hebben. Die hebben geen klachten. Het mag niet baten, de klant heeft altijd gelijk. De ober verdwijnt met de twee pullen. Even later worden twee flesjes met twee glazen gebracht.  Probleem opgelost.

 

Dat zou je denken, maar nu gaan de beide mannen met andere gasten in gesprek: ‘Zo slecht hier, de service’. Ik zie de ober toekijken: Hij denkt er het zijne van. Ik kan zien dat hij zijn kreukelzone maximaal gebruikt om er maar geen aandacht aan te schenken en gewoon vriendelijk en snel zijn werk te blijven doen.

 

Kreukelzone, een woord dat ik jaren geleden hoorde gebruiken in een soortgelijke situatie. Zo’n treffende beeldspraak, dat ik hem vaak in gedachten gebruik. Ook voor situaties, waar ik zelf in terecht kom. Dan ‘kreukel ik nog maar iets verder in’. Of dat altijd aan te raden is? Ik denk van niet, maar eerlijk en diplomatiek zijn wel eens moeilijk te verenigen. Toch blijf ik het proberen, want ook mijn kreukelzone deukt niet oneindig in.

 

Ik kijk naar de, merendeels bejaarde, gezichten van de andere terrasgasten. Om deze tijd zijn er wel jonge mensen en gezinnen op Tenerife, maar die zitten vaak in andere gelegenheden of hebben een alles inclusief arrangement. De restaurants en terrassen waar ik vertoef hebben een hoog seniorengehalte. Zo ook nu.

 

De gezichten om mij heen zijn voorzien van rimpeltjes, het ene gezicht wat meer dan het andere, sommige rimpels wat dieper dan andere. Kreukels, die een doorleefd leven weerspiegelen. Kreukels aan herinneringen die niet meer weg te branden zijn. Of die je juist nooit meer wilt vergeten, hoe oud je ook wordt. Die je elke ochtend, of je nu je tanden poetst of uit een bakje haalt, laten zien wat je leven je gebracht heeft. Tot nu toe; vandaag weer een kans op nieuwe herinneringen.

 

Kreukels, ze zijn ook zo herkenbaar in de muziek. Helaas zitten er een paar in mijn bastuba, dat is niet ok. Het ziet er niet mooi uit en het geluid wordt er ook enigszins door aangetast. Misschien niet voor iedereen hoorbaar, maar het is er wel. Maar er zijn ook instrumenten waar kreukels juist gebruikt worden voor de klank.

 

Het kost wel wat fantasie om een doedelzak te beschouwen als een kreukelzone (tot je het ding hoort spelen). Maar het vergt veel minder inlevingsvermogen om een accordeon zo te zien. Die kreukels in de klankkast zijn duidelijk zichtbaar. En wie houdt er nu niet van de accordeon? Heel vaak gebruikt in volksmuziek, herkenbaar aan zijn onregelmatige maatsoorten en bijpassende lastige volksdansen. Door zijn formaat is hij handig overal mee naar toe te nemen en door zijn schouderbanden kun je hem ook makkelijk dragen. In mijn dansorkest staat hij bekend als ‘de piano met bretels’.

 

Een veel kleinere piano met bretels vergaarde wereldfaam tijdens een koninklijke bruiloft; de bandoneon. Daar speelde Carel Kraayenhof een tango van Astor Piazzolla: Adiós Nonino (Vaarwel Vader). Piazzolla schreef deze tango in 1959 nadat zijn vader was overleden, maar onze Máxima koos het lied om haar vader toch in beeld te laten zijn op haar grote dag. Haar onzichtbare kreukels zichtbaar door de traan die zich langzaam een weg naar beneden zocht…

 

Volgende week is het twintig jaar geleden dat zij in het huwelijk trad; inmiddels wordt het een beetje zichtbaar dat haar kreukelzone in die tijd meer dan eens is aangesproken. Net als die van ons allemaal. Met als absoluut dieptepunt de afgelopen twee jaar: de pandemie heeft het maximale gevraagd van onze kreukelzones. Sommige zijn zelfs overbelast.

 

Daarom is het maar goed dat de cultuur eindelijk weer van slot mag. Mijn medemuzikanten en ik kunnen niet blijer zijn op onze eerste repetitie in lange tijd. Op anderhalve meter en met een pakje appelsap in de tas voor in de pauze. Het concertprogramma was al voorbereid, via internet verspreid en -hopelijk- thuis al enigszins gerepeteerd. Daar gaan we dan, wat een opluchting, wat een vreugde, zo lekker om weer met elkaar te spelen.

 

Nee, Adiós Nonino staat (voorlopig) niet op het programma, wel heel veel andere prachtige, ontroerende, swingende en meeslepende muziekstukken. Wij zijn al bezig om onze kreukels recht te strijken. Straks zetten we onze muziek in om de kreukelzones van ons publiek een beetje uit te deuken. Met de gedachte dat, net als in 2002 bij Máxima, lang niet alle kreukels zichtbaar zijn.