Langzaam maar zeker kleuren de straten en pleinen oranje. En rood-wit-blauw. De supermarkten hebben hun best gedaan om iedereen mee te krijgen met het oranjegevoel dat we al hadden moeten hebben of nu bijna moeten krijgen. Want zondag is Nederland al aan de beurt. Pas om 9 uur ’s avonds, zodat we eerst nog kunnen barbecueën. De echte liefhebbers zitten dan al twee avonden en drie middagen voor een beeldscherm, in oranje tenue met bijpassende accessoires en drankjes uit dito verpakkingen. Het zou heerlijk zijn als je het voetbal onder je parasol op je laptop of tablet kan bekijken, maar dat valt niet mee. Toch maar naar binnen, dan blijft je drankje ook langer koel.

 

Het moeten de zomerse temperaturen zijn geweest, want de KNVB hield het hoofd niet koel en haalde uit naar een spotje van een supermarkt. Vanzelfsprekend niet de tv-reclame van de supermarkt die het voetbal sponsort. Het is mijn favoriete oranje-hit geworden, óh, wat een leuke vrolijke reclame. Als rasechte muzikant kan ik niet op de bank blijven zitten als een oranje massa ‘Naar Línks! Naar Réchts!’ beweegt. Net zoals de regenwolkjes op het weerbericht die door de zanger van deze vrolijke meezinger ‘naar rechts’ worden gedirigeerd, regelrecht naar onze oosterburen. Wát een vondst.

 

De supermarkt was gelukkig niet onder de indruk van de dreigende taal van onze nationale voetbalbond; per slot van rekening zag die hun omzet met sprongen stijgen en het publiek genieten. Wat wil je nog meer? Nou: kampioen worden natuurlijk! Met een bondscoach die volgens een verslaggever ‘eindelijk weer eens een bal op de lat weet te krijgen’ zal dat misschien moeilijker worden dan gedacht. Maar gelukkig telt Nederland in EK-tijden rond de 17 miljoen bondscoaches, net zoals er vorig jaar ineens bijna 17 miljoen viruskenners de praatprogramma’s overspoelden. En de bondscoach zelf voetbalt niet mee, dat scheelt weer een slok op een (alcoholvrije) borrel.

 

Een goed potje voetbal, daar wil ik desnoods wel even voor gaan zitten. Maar als ik toch moet zitten, dan veel liever met mijn medemuzikanten in ons clubgebouw om te repeteren. Vrijdagavond 11 juni konden wij voor het eerst in lange tijd weer met maximaal 50 personen (op 1,5 meter afstand, dat wel natuurlijk) muziek maken. Heerlijk! Helaas mogen we nog geen derde helft vieren, want net als de restaurants moet onze bar uiterlijk om 10 uur ’s avonds dicht. Nu is ons gebouw best groot, maar met 50 muzikanten op 1,5 meter blijft er echt geen ruimte over om met de juiste tussenruimtes naar de bar te gaan en weer terug naar je plek. Vandaar dat wij, geheel tegen onze gewoonte in, een eigen, bij lange na niet koel, drankje uit onze tassen halen als onze korte pauze tussen de eerste en de tweede helft is aangebroken.

 

De hele zomer(vakantie) blijven we oefenen; er valt genoeg in te halen en we willen klaar zijn voor het nieuwe seizoen in de hoop dat vanaf september ‘gewoon’ weer alles mogelijk is. Dan kunnen we met onze swingende concertjes weer naar straten en pleinen, naar hofjes en markten, naar braderieën en buitenfeesten, om iedereen te trakteren op onze vrolijke noten. Om nog maar te zwijgen over de herkansing van ons afgelaste concert van 2020 in de Goudse Schouwburg. Staat dat voor ‘22 als stip op de horizon?

 

Niet alleen de muziekverenigingen hebben een boel in te halen, dat geldt natuurlijk ook voor koren, dansgroepen, theatergezelschappen en alle andere amateurgezelschappen in de cultuurwereld. Voor hen staat er geen EK op de agenda. Dus ook geen swingende reclame die iedereen oproept om hen te steunen. Linksom of rechtsom moeten wij zelf ons kunst-koppie boven water houden.

 

Maar de zon klimt steeds hoger boven de kim; wie kan beschikken over een repetitieruimte waar je met de vereiste afstand kunt oefenen, gaat zijn beste beentje weer voorzetten. Het is toch al bijzonder als je met je hele club bij elkaar kunt komen, want nu de wereld steeds geler en groener kleurt, gaan we ook weer op vakantie. Een beetje dubbel voelt dat wel; kan ik eindelijk weer toeteren, ga ik naar Mallorca. Daar kan ik rustig nadenken over het komende (muzikale) jaar. Hoe gaan we onze achterstanden inhalen?  

 

Over inhalen gesproken: wat te denken van de intocht van Sinterklaas? Vorig jaar natuurlijk afgelast, maar met een beetje mazzel zullen we onze goedheiligman in november weer een intocht van jewelste kunnen aanbieden. Ondanks de zomerse temperaturen hier en straks in mijn favoriete vakantieland kan ik bijna niet wachten om weer honderden verwachtingsvolle kindergezichten te zien, hun vlaggetjes klaar om de Sint toe te zwaaien. Zullen wij Sinterklaas dit jaar ook eens op een onvervalst oranjegevoel trakteren?

 

De (regionale) tv-zenders staan te zoemen op de kade waar ons korps al uitkijkt naar een oranje stoomboot. Oranje pepernoten, oranje Pieten, oranje mijter, oranje staf, oranje pakjes, oranje schimmel. Het rood van mijn uniform staat daar goed bij. Het wachten is alleen nog op het nieuwe commando van onze tamboermaitre: ‘Naar Línks! Naar Réchts!