Dát was een bijzonder moment: de brief van KPN over de aanleg van een glasvezelnetwerk in onze gemeente, in onze buurt zelfs! Al bijna veertig jaar ben ik aangesloten op het kopernetwerk van deze telecomgigant. Een knap staaltje techniek. 75 Jaar geleden in elk geval. Een dikke loden buis met daarin een katoenen omhulsel en daar weer binnen een bundel haar-dunne koperdraadjes, elk voorzien van een papieren mantel. Dat papier zit dik in de was, dat isoleert goed en het koper blinkt je tegemoet als de eerste zonnestraal door de mist.

 

Elke keer als er vroeger een vrachtauto langs mijn huis reed en het pand daardoor een beetje schudde, moest ik het kruipluik achter de voordeur open doen om de telefoonverbinding te herstellen. Eigen schuld, dan had ik die lelijke grijze dop op de muur achter de voordeur maar moeten laten zitten. Maar daar wilde ik een radiator laten installeren en behangen en …

Dus: Hup, weg die knop, de kabels voorzichtig gedemonteerd en onder de grond weer aan elkaar gezet met een kroonsteentje.

 

Het was even proberen wanneer de telefoon signaal gaf, want niet op alle draadjes lukte dat. Maar uiteindelijk werkte alles weer. Nog later, toen er andere koppelingen kwamen, ben ik nog een keer aan de slag gegaan om mijn systeem te moderniseren. Vrachtwagen-proof! Nog later kwam, naast de telefoon, ook het internetsignaal door die koperen haartjes. Eerst ADSL, later ISDN en nu kabel en WIFI.

Het is binnenkort allemaal verleden tijd, dan ga ik over naar glasvezel, de internetdroom van de toekomst, zo lees ik eind 2022.

 

Het stappenplan zit erbij: O, ik ben al bij stap twee: toestemming geven. Dat kan via internet: even de code doorgeven die in de brief staat. Wat is stap drie? Ze gaan graven, lekker dan, midden in de winter, arme mensen. Stap vier, een afspraak met een monteur, is voorzien voor maart 2023, fantastisch: precies tussen twee vakanties in, dat komt goed uit! Stap vijf is ook makkelijk: ik kan het netwerk gebruiken, als mijn provider het activeert tenminste, anders moet ik even contact opnemen. Mmmmm, zo makkelijk is dat nog niet. Nou, ik ga het zien. Het uitschakelen van het kopernetwerk doen ze stap voor stap in stap zes. Zouden ze ook die loden leiding uit de grond halen? Die is toch vervuilend? Ook dat ga ik zien. Fluitend begin ik aan mijn dag.

 

Een roerige periode breekt aan: wegen, stoepen, plantsoenen, alles wordt open gebroken of gegraven omdat er kilometers oranje kabels moeten worden getrokken. Van al die kabels blijft er een stukje boven de grond zichtbaar. Wel een grappig gezicht, kleurrijk. Het gestuurde boren van dikke leidingen onder wegen en sloten is het volgende technische verhaal. Dan gebeurt er maanden niets. Althans er wordt niet gegraven of geboord. Er wordt wel gras gemaaid en daarmee verdwijnt een groot aantal oranje sprietjes.

 

Het digitale dossier, in te zien om te kijken hoe ver ‘we’ zijn gevorderd, is blijven steken op: ‘Bedankt voor het invullen van de code: we houden u op de hoogte”. Op 19 juli 2023 valt er een brief op de mat: de planning is gewijzigd. Ja, dat gevoel had ik al. O, ze zijn er achter dat ze geen aansluiting kunnen maken op het hoofdnetwerk tussen Waddinxveen en Boskoop. Ze gaan dit eens grondig onderzoeken. Daarna krijg ik weer bericht zodra ze in mijn buurt verder gaan met de werkzaamheden. Via een brief (ze vertrouwen hun eigen kopernetwerk niet, zeker?).

 

Er volgen geen brieven meer. Toch komt er geregeld een groep mannen graven in mijn stoep. Eerst zijn het lange, stevige blanke mannen, gladgeschoren. Zij spreken een taal die wel wat van Russisch weg heeft. In ieder geval begrijpen ze mijn uitnodiging voor een kopje koffie niet. Later zie ik dat er wel dertig kerels aan het graven zijn, dus daar ben ik opgelucht over. Zij zorgen er voor dat mijn oranje sprietje netjes onder de grond wordt opgeborgen. Ze zetten met krijt een teken op de tegel en maken een foto. Binnen een dag hebben ze zo de hele straat onder gekrijt.

Daarna volgt een kleiner groepje iets meer zongebruinde mannen, vaak met een baard. Die zijn vriendelijk, ze lachen altijd en werken ook keihard. Mijn oranje kabeltje weten ze direct op te spitten, maar bij de buren hebben ze al een hele grote kuil gegraven zonder iets te vinden. Ik weet waarom: daar ligt het oranje sprietje niet, dat ligt in de poort, bij het kelderraam. Ze zijn zo blij als ik ze dat vertel, ze gooien gelijk de grote kuil dicht en graven in de poort verder. Ja hoor! Daar is het!

 

‘Ze hebben toch foto’s gemaakt, waar ze liggen?’ zeg ik. ‘Wij weten van niets, mevrouw’. Ze knikken naar elkaar en lachen vriendelijk naar mij. Het krijt is natuurlijk al lang weggespoeld, maar op de foto’s zou de GPS-locatie toch zichtbaar zijn? Geïnteresseerd kijk ik toe: ‘waarom graven ze het kabeltje eigenlijk op?. Dat wordt even later duidelijk: er wordt een zwart doosje aan gezet. Het hele spul verdwijnt in korte tijd weer in het straatzand, stoeptegel erop, zand vegen en naar het volgende huis.

 

In de maanden daarna komt er geregeld een duo gravers om het doosje met het kabeltje eraan, op te graven. Gelukkig ben ik steeds thuis, dus grijp ik gelijk in, als ze bij de buren op de verkeerde plek gaan graven. Steeds ben ik nieuwsgierig wat ze er mee doen. Maar elke keer stoppen ze het ding, zodra ze het gevonden hebben, onverrichter zake weer in de grond.

 

Intussen word ik gebeld door een vrolijke, maar vasthoudende verkoper, die meldt dat ‘ik tegenwoordig op het glasvezel zit en daarom kan hij mij een geweldig aanbod doen’. En even vrolijk antwoord ik: ‘Welnee, het enige dat ze doen is het spul opgraven en weer begraven, maar geen enkel huis in het dorp heeft verbinding, want ze kunnen ons niet aansluiten op het hoofdnet en bovendien komt er niemand om die handel in huis aan te sluiten.’ Wat voor de verkoper het sein is om mij op de grote voordelen van de concurrent te wijzen, die voor 92% op glasvezel en voor slechts 8% op koper zit. Veel betrouwbaarder en sneller. Ja, ja, hoe zit het ook weer met de zwakste schakel? In dit geval: de traagste kabel?

 

Mijmerend loop ik naar beneden, daar zijn al weer twee mannen bezig een gat te graven bij de voordeur van de buren. Voor de zoveelste keer open ik de voordeur: ‘Daar zit ie niet hoor, hij zit daar.’ Voor de zoveelste keer word ik vriendelijk bedankt door vrolijke harde werkers. Voor de zoveelste keer zie ik het zwarte doosje met het oranje kabeltje eraan boven de grond komen. Een zonnestraal laat hem blinken. Net zoals mijn koperdraadjes, die nog dapper elke dag voor mijn www-, tv-, en telefoonverbinding zorgen. Wonderbaarlijk.

 

Je weet nooit wanneer de toekomst begint, maar die van mijn glasvezelaansluiting in ieder geval niet heel binnenkort. Voorlopig moet ik het doen met het ‘analoge’ schouwspel: Oranje boven - Oranje onder!