Dit weekend is het eerste weekend in bijna twee jaar tijd dat vrijwel alle Coronamaatregelen van de baan zijn. Zelf had ik gedacht dat ik er een heel feestweekend van zou maken, Carnaval of niet. Carnaval vierde ik uitsluitend als ik met mijn dweilorkest een aantal dagen onze vrolijke muziek met iedere carnavalsvierder kon delen. Vaak deed ons publiek dan mee en we zijn nog nooit een slagwerkinstrument kwijt geraakt. Zelfs niet op de Vrijthof in Maastricht, waar destijds geen vierkante centimeter onbezet was. Een echte carnavalsvierder ben ik niet en ben ik nooit geworden. Maar dáár ben ik er wel het dichtst bij geweest, wat een onbeschrijfelijk prachtig feest; ik keek mijn ogen uit.

 

Mijn mede-bandleden ook, maar die hielden vooral mijn sousafoon in de gaten; het ijkpunt waar we straks, als we een plekje kunnen vinden, zullen verzamelen. Hele families verkleed: papa Konijn, mama Konijn, twee kleine konijntjes en een baby-konijn in de wandelwagen, geweldig! Zodra wij een plek hebben waar we enigszins kunnen groeperen klinken onze vrolijke noten. Ons publiek maakt een cirkel om ons heen en graaien in onze muzikale fruitmand, gevuld met shakertjes in de vorm van een peer, appel, banaan, perzik, etc. We hebben er zelfs één in de vorm van een bolletje knoflook, maar dat is een echte.

 

Schaterlachend als ze de grap doorhebben en hun duim naar ons opstekend. En: meespelen, meespelen, meespelen. Als ik ergens mooie herinneringen aan Carnaval heb opgedaan is het daar wel. Het was wel een eind rijden, zeker, als je er al een paar hele volle feestdagen op hebt zitten. Maar oh, wat was het dat waard!

 

Het is ook een eind rijden naar Benidorm, de plek waar ik mijn volgende vakantie ga vieren. Het is zelfs zo ver, dat ik ga vliegen naar Alicante en vandaar de bus naar Benidorm neem. Veel sneller en veel gemakkelijker. Benidorm ligt op zo’n 1987 kilometer van Amsterdam vandaan. Al met al is het twee en een half uur vliegen en een uur met de bus. Beetje gek, want eerst vlieg ik over Benidorm heen en dan moet ik een stuk terug. Wel leuk om alvast uit de lucht te kijken of er nog veel nieuwe gebouwen zijn bijgekomen.

 

Iets dichterbij vanaf Amsterdam, zo’n 1970 kilometer, ligt Kiev, de nu belegerde hoofdstad van Oekraïne. Er over heen vliegen lukt niet meer en er zijn zeker geen nieuwe gebouwen bijgekomen, integendeel. Om redenen die je alleen begrijpt als je ruim 8 jaar bent bestookt met valse berichten is het nu ineens dringende noodzaak dat Oekraïne een lesje wordt geleerd en terugkeert bij het moederland. Geleid door Papa Ko… .

 

Een groot feest is het niet, de files met vluchtende voertuigen zijn ellenlang. Huilende mensen in beeld; huis en haard achterlatend, zoekend naar hun kinderen, die ze mee willen nemen. Hun ergste vrees bewaarheid geworden. De ene crisis is nog niet bedwongen of hij wordt ingeruild voor de volgende, want dit gaat ook ons raken.

 

Dat doet het al aan de pomp, waar de benzineprijs recordhoogtes bereikt en waar ook files staan van automobilisten die vrezen dat het einde nog niet in zicht is. De gasprijs piekt eveneens en het KNMI voorspelt voor komende week nachtvorst. Niet veel, maar toch. Maar tot nu toe blijven onze huis en haard overeind en ondervind ik slechts ongemak. Elke vergelijking met de leefomstandigheden van mijn medemensen in het oosten gaat niet op.

 

Mocht ik, door de komende tijd met een jas aan in huis te bivakkeren, Papa K zo ver krijgen dat hij zijn gezonde verstand gaat gebruiken, zijn troepen naar huis roept en naar de onderhandelingstafel terugkeert, zal ik dat graag doen. Het zou nog beter zijn als we nu onze energietransitie versnellen, zodat we geen gas meer nodig hebben. Niet uit Groningen en niet van Papa K. Hoe zit het ook alweer met verwarmen op infrarood?

 

Vorige week al zou ik weer voor het eerst in lange, lange tijd normaal met mijn orkestgenoten kunnen repeteren. Maar binnenblijven was het devies, want Eunice raast over het land. Inmiddels staat mijn heg weer rechtop en heb ik hem stevig toegesproken dit nooit meer te flikken! ‘Nu vastgroeien’, heb ik tegen hem gezegd. ‘En snel een beetje’. Ik hoop maar dat hij de boodschap heeft begrepen.

 

Vanavond krijgen mijn orkestgenoten en ik een tweede kans en die zullen we hard nodig hebben, willen we ons publiek op 1 en 2 april kunnen trakteren op een mooi concertprogramma. Dit weekend begint het Carnaval, zonder optocht, zonder mijn dweilorkest, maar veel activiteiten gaan op het laatste moment toch door. Nu vieren, wie weet wat we volgende week op ons bord krijgen? En met zoveel mensen tegelijkertijd in een zaal hoef je niks te verwarmen, dat scheelt weer een boel gas.

 

Dat brengt me op een idee: als we nu eens de komende weken Carnaval blijven vieren, dicht opeengepakt in volle zalen. Gewoon: blijven stuiteren, verkleed in lekker warme pakken. Vrolijke konijnen zover het oog maar reikt en Paashazen als dat van toepassing wordt. Tot het voorjaar in volle hevigheid losbarst met aangename temperaturen. Dat zal een flinke gasbel schelen. En in het voorjaar denken alle konijnen maar aan één ding: heel veel kleine konijntjes maken. Make LOVE, not WAR! Húp Papa K.it weekend is het eerste weekend in bijna twee jaar tijd dat vrijwel alle Coronamaatregelen van de baan zijn. Zelf had ik gedacht dat ik er een heel feestweekend van zou maken, Carnaval of niet. Carnaval vierde ik uitsluitend als ik met mijn dweilorkest een aantal dagen onze vrolijke muziek met iedere carnavalsvierder kon delen. Vaak deed ons publiek dan mee en we zijn nog nooit een slagwerkinstrument kwijt geraakt. Zelfs niet op de Vrijthof in Maastricht, waar destijds geen vierkante centimeter onbezet was. Een echte carnavalsvierder ben ik niet en ben ik nooit geworden. Maar dáár ben ik er wel het dichtst bij geweest, wat een onbeschrijfelijk prachtig feest; ik keek mijn ogen uit.

 

Mijn mede-bandleden ook, maar die hielden vooral mijn sousafoon in de gaten; het ijkpunt waar we straks, als we een plekje kunnen vinden, zullen verzamelen. Hele families verkleed: papa Konijn, mama Konijn, twee kleine konijntjes en een baby-konijn in de wandelwagen, geweldig! Zodra wij een plek hebben waar we enigszins kunnen groeperen klinken onze vrolijke noten. Ons publiek maakt een cirkel om ons heen en graaien in onze muzikale fruitmand, gevuld met shakertjes in de vorm van een peer, appel, banaan, perzik, etc. We hebben er zelfs één in de vorm van een bolletje knoflook, maar dat is een echte.

 

Schaterlachend als ze de grap doorhebben en hun duim naar ons opstekend. En: meespelen, meespelen, meespelen. Als ik ergens mooie herinneringen aan Carnaval heb opgedaan is het daar wel. Het was wel een eind rijden, zeker, als je er al een paar hele volle feestdagen op hebt zitten. Maar oh, wat was het dat waard!

 

Het is ook een eind rijden naar Benidorm, de plek waar ik mijn volgende vakantie ga vieren. Het is zelfs zo ver, dat ik ga vliegen naar Alicante en vandaar de bus naar Benidorm neem. Veel sneller en veel gemakkelijker. Benidorm ligt op zo’n 1987 kilometer van Amsterdam vandaan. Al met al is het twee en een half uur vliegen en een uur met de bus. Beetje gek, want eerst vlieg ik over Benidorm heen en dan moet ik een stuk terug. Wel leuk om alvast uit de lucht te kijken of er nog veel nieuwe gebouwen zijn bijgekomen.

 

Iets dichterbij vanaf Amsterdam, zo’n 1970 kilometer, ligt Kiev, de nu belegerde hoofdstad van Oekraïne. Er over heen vliegen lukt niet meer en er zijn zeker geen nieuwe gebouwen bijgekomen, integendeel. Om redenen die je alleen begrijpt als je ruim 8 jaar bent bestookt met valse berichten is het nu ineens dringende noodzaak dat Oekraïne een lesje wordt geleerd en terugkeert bij het moederland. Geleid door Papa Ko… .

 

Een groot feest is het niet, de files met vluchtende voertuigen zijn ellenlang. Huilende mensen in beeld; huis en haard achterlatend, zoekend naar hun kinderen, die ze mee willen nemen. Hun ergste vrees bewaarheid geworden. De ene crisis is nog niet bedwongen of hij wordt ingeruild voor de volgende, want dit gaat ook ons raken.

 

Dat doet het al aan de pomp, waar de benzineprijs recordhoogtes bereikt en waar ook files staan van automobilisten die vrezen dat het einde nog niet in zicht is. De gasprijs piekt eveneens en het KNMI voorspelt voor komende week nachtvorst. Niet veel, maar toch. Maar tot nu toe blijven onze huis en haard overeind en ondervind ik slechts ongemak. Elke vergelijking met de leefomstandigheden van mijn medemensen in het oosten gaat niet op.

 

Mocht ik, door de komende tijd met een jas aan in huis te bivakkeren, Papa K zo ver krijgen dat hij zijn gezonde verstand gaat gebruiken, zijn troepen naar huis roept en naar de onderhandelingstafel terugkeert, zal ik dat graag doen. Het zou nog beter zijn als we nu onze energietransitie versnellen, zodat we geen gas meer nodig hebben. Niet uit Groningen en niet van Papa K. Hoe zit het ook alweer met verwarmen op infrarood?

 

Vorige week al zou ik weer voor het eerst in lange, lange tijd normaal met mijn orkestgenoten kunnen repeteren. Maar binnenblijven was het devies, want Eunice raast over het land. Inmiddels staat mijn heg weer rechtop en heb ik hem stevig toegesproken dit nooit meer te flikken! ‘Nu vastgroeien’, heb ik tegen hem gezegd. ‘En snel een beetje’. Ik hoop maar dat hij de boodschap heeft begrepen.

 

Vanavond krijgen mijn orkestgenoten en ik een tweede kans en die zullen we hard nodig hebben, willen we ons publiek op 1 en 2 april kunnen trakteren op een mooi concertprogramma. Dit weekend begint het Carnaval, zonder optocht, zonder mijn dweilorkest, maar veel activiteiten gaan op het laatste moment toch door. Nu vieren, wie weet wat we volgende week op ons bord krijgen? En met zoveel mensen tegelijkertijd in een zaal hoef je niks te verwarmen, dat scheelt weer een boel gas.

 

Dat brengt me op een idee: als we nu eens de komende weken Carnaval blijven vieren, dicht opeengepakt in volle zalen. Gewoon: blijven stuiteren, verkleed in lekker warme pakken. Vrolijke konijnen zover het oog maar reikt en Paashazen als dat van toepassing wordt. Tot het voorjaar in volle hevigheid losbarst met aangename temperaturen. Dat zal een flinke gasbel schelen. En in het voorjaar denken alle konijnen maar aan één ding: heel veel kleine konijntjes maken. Make LOVE, not WAR! Húp Papa K.