Man, man, wat is het druk geweest! Al dagen loop en rijd ik van hot naar her, meestal voor ‘de muziek’, zoals mensen zo vaak naar onze harmonievereniging verwijzen. Niet gegarandeerd dat ik dan ook muziek máák, nee, meestal gaat het om overleg, bardiensten, schoonmaak, nog meer overleg, emailcorrespondentie, telefoontjes, whatsappjes. Op die weinige momenten dat ik even stil zit met een kopje thee overdenk ik of ik iets vergeten ben. En zo ja, wat?

 

Nu lijkt het of alles onder controle is en dus verheug ik me op een avondje lekker rustig op de bank televisie kijken. Het duurt lang voordat mijn Smart-tv is opgestart. En dan ben ik nog maar op de pagina met de diverse blokjes van de apps, waarvan het ding vindt dat ik ze nodig moet aanklikken. Nou, hij bekijkt het maar: ik ga mijn eigen zin doen. Met wat kunst- en vliegwerk kom ik eindelijk op het gedeelte ‘tv’. Je vraagt je af waarom ze een televisietoestel maken, waar je hemel en aarde voor moet bewegen voordat je precies dát kunt: televisie kijken.

 

Inmiddels heeft mijn grote liefde een verse pot thee gemaakt. Die zet hij, samen met een schoteltje met havermoutkoekjes, op de salontafel. We zijn er klaar voor! De volgende stappen gaan sneller en die heb ik ook beter onder de knie. Met de afstandsbediening manoeuvreer ik naar ‘Opnames’. Mooi! Daar verschijnt de lijst met programma’s. Detective? Historisch? Documentaire? Film? De keuze is reuze. Dat vergt dus even stevig bilateraal overleg.

 

Het wordt een detective, want die serie is al afgelopen en dan hoeven we niet weken te wachten op: who-dun-it. Ik scrol naar de onderste regel, daar staat de eerste aflevering. De knop ‘Start’ doet de rest. Ja, daar komt het. O, Engels, met maar liefst twee van mijn favoriete acteurs. Heerlijk.

 

Ineens valt het beeld weg, de tv wordt donker. Wat is dat nu? Geen stroom meer? Nee, alle lampen branden nog. Altijd als ik eens rustig zit, komt de volgende uitdaging om de hoek kijken, jeminee zeg! Zuchtend kom ik overeind en neem een stap in de richting van het zwarte beeldscherm. Dat komt ineens weer tot leven!

Hoe is dat nou mogelijk? Een bug in de software? Nou, probleem verholpen, ik ga weer zitten en leun lekker achterover. De thee is toch nog te heet.

 

De aflevering is net onderweg of het beeld verdwijnt opnieuw. Zwart. Nou ja zeg! Wat gaan we nu beleven? Nog harder zuchtend sta ik weer op; wat een lekker rustig avondje had moeten worden, wordt één grote ellende, bah! Na twee stappen in de richting van het weerbarstige apparaat verschijnt er opnieuw beeld. Oh, de opname is gewoon verder gegaan, nu moet ik hem terugspoelen, anders begrijp ik niet waar het over gaat. Hup, weer richting de bank, afstandsbediening in de hand en twee keer dertig seconden terug. Ja, daar was ik gebleven.

 

Mmmm, lekker kopje, lekker koekje ook. Nu het erop lijkt dat de televisie zijn hik achter de rug heeft, ga ik ervoor. Oh, allemachtig! Voor een derde keer kijk ik naar een zwart scherm. Ik zwijg en iedereen die mij kent weet dat dat nog veel erger is dan dat ik gefrustreerd ga schreeuwen. Maar iedereen die mij kent ziet nu ook aan mijn gezicht waar de televisie vanavond nog terecht komt: in de Gouwe. Weer sta ik op, het zuchten laat ik maar achterwege, dat heeft de vorige twee keer ook niet geholpen.

 

Maar wat is dat? Er komt een wit omrand kader tevoorschijn. Daarin een paar zinnen. Helaas, vóór ik dat kan lezen, verdwijnt de mededeling ook weer. Zeker een foutmelding? Ik besluit het zogenaamde slimme ding nog één kans te gunnen, voordat de reddingsbrigade hem uit het kanaal moet vissen. Gespannen kijk ik eerst weer de teruggespoelde detective, wachtend op het zwarte scherm. ‘Nu zal het wel niet komen’, denk ik gefrustreerd.

 

O, daar is het weer: een zwart beeld en even later dat kadertje. Nu lees ik: ‘Iemand probeert in te loggen op mijn televisie. Iemand probeert in te loggen op mijn televisie? Dat is zelfs mij nog nooit gelukt. Dat moet wel een hele knappe bol zijn. Mijn frustratie en verdrinkingsplannen zakken een beetje weg. Die detective moet maar even wachten. Nu moet ik zelf Sherlock Holmes proberen te imiteren. ‘Wie probeert er in te loggen op mijn tv?’ Bij de zoveelste keer zwart kan ik zowaar een naam identificeren. Een hele bekende naam: die van mijn buurman. Waarom zou mijn buurman willen inloggen op mijn televisie? Hij heeft er zelf toch één? Een nog veel grotere ook dan die van mij.

 

Na drie keer overgaan neemt hij de telefoon op: ‘Hee buur, ik lees al een hele poos dat jij probeert in te loggen op mijn televisie. En dan krijg ik een zwart beeld. Waarom doe je dat?’ Een stomverbaasde reactie: ‘Ik probeer helemaal niks, ik ben niet eens in de buurt van mijn laptop.’ Dan valt er een stilte.

Dan: ‘O, wacht even buurvrouw…’.

 

Door de muur die onze huizen scheidt hoor ik: ‘Bas? Bas! Probeer jij in te loggen op YouTube?’ Dan een klein stemmetje van mijn zesjarige buurjongetje, hij klinkt nog gefrustreerder dan ik zojuist was: ‘Ja! Ja, Pap! Al een hele tijd! Maar hij doet het niet! Hij doet het niet!’

 

Gierend van de lach hang ik op. Mijn tv is niet de enige die smart is.