Wat een gedoe zeg! Al dágen ben ik bezig om uit te zoeken waar ik aan begin als ik tóch op vakantie ga. Die vakantie was geboekt in mei vorig jaar en al vanaf de lock-down hoop ik dat hij door kan gaan. Al was het alleen maar om mijn Spaanse bekenden weer eens te zien en te spreken. Live. Maar Spanje is sinds een paar weken helemaal oranje, dus ook Mallorca, waar mijn vlucht naar toe gaat.

 

Ja, naar toe gáát, want hij gaat. Oranje is geen reden om vluchten te annuleren. Stel je voor dat ik naar Mallorca zou moeten voor de sleuteloverdracht van mijn nieuwe huis. Nou, dan móet ik toch? Code oranje of niet. Na wat zoeken vind ik het antwoord op mijn vraag: ‘Wat moet ik doen bij code oranje als ik niet wil?’ Want zo wordt dat beschouwd in de luchtvaart, dat ik niet wil. Ik wil echt wel, maar ja, code oranje hè.

Gelukkig is mijn favoriete luchtvaartmaatschappij heel coulant: ik mag mijn ticket tot 2 uur voor vertrek nog zonder kosten omboeken naar dezelfde bestemming volgend jaar of zo. Ach, dat vind ik nou echt hartverwarmend. Ben ik in ieder geval mijn geld niet kwijt. Staat al een jaar op hun rekening, maar toch.

 

Nu deze vraag is afgetikt komt de volgende uitdaging: Hoe zit het met mijn reis- en annuleringsverzekering? Nou dat antwoord is kort en duidelijk: betaalt niks. Mooi! Hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Nooit geweten dat een negatief reisadvies (om welke reden ook) een niet-verzekerde gebeurtenis is voor alle annuleringsverzekeringen. Staat niet in de kleine lettertjes, want daar staat alleen wat wél gedekt wordt. Weer wat geleerd.

 

De derde vraag dient zich aan: Hoe zit het met mijn ziektekostenverzekering? Ik heb zelfs een aanvullende voor het buitenland, want je weet maar nooit of ze je daar ineens met een helikopter naar een privékliniek brengen. Tot mijn grote vreugde is ook daar vrijwel onmiddellijk duidelijkheid: bij oranje vertrekken is verrekken. Wat Corona betreft althans. Eigen schuld, dikke bult. Gebroken been wordt gedekt, maar Corona laten behandelen komt uit je eigen spaarvarken. Ik zie het al voor me: drie weken I.C. in een privékliniek op Mallorca. Dan kan ik beter dáár blijven, onder de Spaanse bruggen is het aanzienlijk warmer dan hier.

 

Mijn verhuurder op Mallorca, die inmiddels een goede vriend is geworden, heeft zijn appartement in juni moeten verkopen. Niet door Corona, maar vanwege de aangescherpte verhuur-regels voor privé woningen door de Spaanse overheid. Om overlast tegen te gaan. Oh ironie! Precies in een periode dat Spanje snakt naar inkomsten door toeristen heeft de regering het paard achter de wagen gespannen.

Natuurlijk liet hij onmiddellijk weten aan wie hij het had verkocht en dat hij een goed woordje had gedaan; mijn reservering blijft intact. Vandaar dat ik nu WhatsApp contact heb met zijn opvolgster, iemand met een naam die klinkt als een Russische klok. In mijn beste Spaans, bijgestaan door Google Translate, overleg ik met haar. Met geen woord rept ze over een schadeloosstelling. ‘Daar kun jij toch niets aan doen? Dat je niet kunt komen?’ Precies zoals haar Spaanse collega’s in april en mei al zeiden.

Is dat typisch Hollands? Compensatie willen hebben?

 

Mijn oplossing: geef het appartement maar vrij, dan kun je het misschien nog verhuren. Als we ineens code geel krijgen, dan zie ik wel of het nog vrij is. Zo niet, dan probeer ik wat anders. Zij denkt mee: ‘Ik heb nóg een appartement op Mallorca, daar kun je ook naar kijken eventueel’. Wat een leuk mens! Na dagen achter de PC, zoekend naar sites met antwoorden, e-mails met vragen, telefoontjes en appjes kan ik nu verder. Met of zonder vakantie, maar er is duidelijkheid. Dat is belangrijk voor mij: duidelijkheid.

 

Waar ik wel van baal, is dat dit geintje mij een paar dagen heeft gekost, ik ben nauwelijks buiten geweest. Het was niet echt warm, maar toch, ik ben graag buiten. Zeker in deze tijd, de herfst is zo mooi: stil en mistig, overdonderend zonnig, plensnat, erwtensoep-stormachtig, ik houd er van. De avonden zijn vroeger donker. Gezellig! Kopje thee, eigengebakken probeersel, kaarsjes aan, wie maakt me wat? Ja, dat heb ik de afgelopen dagen wel gemist.

 

De tv staat klaar om het journaal mijn kamer in te sproeien. Hevige branden aan de westkust van Amerika, mensen op de vlucht. Overstromingen in Afrika, mensen op de vlucht. Een tyfoon in Japan, mensen op de vlucht. Beelden uit een zonnig vakantieland. Geen toerist te bekennen. Wel een tentenkamp. Een afgebrand tentenkamp. In twee delen afgefikt, eerst de ene helft, de volgende dag de rest.

 

De man in beeld staat op de rokende puinhopen van de tent, die gisteren nog zijn thuis was. Skeletten van afgebrande stoelen en tafels om zich heen. Hij houdt iets vast. Ik zie niet wat.

‘Gisteren moesten we vluchten voor het vuur’, vertelt hij. ‘Gelukkig maar, want anders ….’. Hij kijkt om zich heen. Dan kijkt hij naar het ding in zijn hand. Hij houdt het omhoog. ‘Gelukkig heb ik dit kunnen redden’, zegt hij. Een pan, een restje voedsel aan de bodem gebrand.  ‘Een pan, dan kan ik tenminste eten koken voor mijn kinderen, we hebben er vier…’.

 

De reporter vraagt: “Wat gaat u nu doen?” Wat? Ik kan die man wel voor zijn kop slaan!

Hoezo? Wat gaat u nu doen? Zijn vlucht omboeken?