Voor de tweede keer dit jaar kijk ik uit over het vertrouwde landschap van Mallorca. Nog even en de koffer kan worden uitgepakt. De QR-codes hebben hun werk gedaan; de douaniers en de mensen van de medische teams hebben hun duim opgestoken. De voorbereidingen waren dus goed. Even een bakje en dan op weg naar de bus die mij vrijwel rechtstreeks naar mijn eindbestemming brengt. Inchecken kan ik gewoon met mijn bankpas, zegt de chauffeur.

Een goed begin is het halve werk en dat begint al in Nederland. Nadat alle spullen die in de koffer moeten verzameld zijn, moet het huis opgeruimd worden. Niet alleen opgeruimd, maar ook schoon. Gek idee eigenlijk, waarom moet het huis schoon terwijl ik de komende weken niet kan genieten van mijn noeste arbeid?

Natuurlijk moet de koelkast zo ver mogelijk leeg en de wc’s schoon. Maar de rest? Gewapend met een emmer met een sopje en een lapje begin ik op mijn zolderkamertje. Daar moeten alle oppervlakken een fikse beurt. Man, man wat een stof komt daar vanaf, ik schrik er van. De rubberen rand van de wasmachine als laatste, want daarna moet ik nodig mijn emmer legen en een nieuw sopje maken.

De eerste verdieping is groter, dus daar doe ik langer over, niet in de laatste plaats, omdat daar de badkamer is. De ruiten sla ik even over, hoewel die eigenlijk ook wel een zeembeurt kunnen gebruiken, maar dan moet ik eerst mijn wisser gaan halen en die tijd gun ik me niet. Het zweet gutst van mijn voorhoofd, niet alleen door mijn eigen drukke bewegingen, maar vooral door de gedachte wat ik allemaal nog moet doen. En meer: wat ik allemaal niet meer kan doen voor vertrek.

Terwijl de zoveelste emmer vol loopt met warm water vraag ik mij, net als voor alle andere vakanties, af, waarom ik mij zo druk maak om mijn huis schoon te maken vlak voor mijn vakantie? De gedachte die daarop volgt is voor mij niet nieuw. Misschien voor veel vrouwen niet. ‘Als ik niet meer thuis kom, zien de mensen die mijn huis moeten uitruimen dat ik een nette huisvrouw was, niet één die de kantjes er heeft afgelopen…’.

Wat dan nog? Als ik niet meer thuis kom, kan ik me nergens zorgen meer om maken. Trouwens: vliegen is de veiligste manier van reizen, elke vliegreis hoor ik dat twee keer, met een tussenlanding zelfs nog vaker. Het is het vaste begin van de vlieg-veiligheidsinstructies. Nou als vliegen zo veilig is, waarom krijg ik dan in de trein, tram, metro of bus geen veiligheidsinstructies? Ik tel de seconden tot lift-off, meestal minder dan 20. Zodra dat er meer zijn, begin ik al mee te wiebelen, zodat die kist ruim voor het einde van de startbaan toch de lucht in gaat.

Tot nu toe is dat steeds gelukt, zelfs de meeste landingen zijn zonder noemenswaardige problemen verlopen. Vijf jaar geleden, terwijl de landingsbaan van Mallorca al in zicht was, ging dat anders. Om ons heen waren diverse onweersbuien te zien, de bliksem schoot alle kanten op. Gestaag daalde de kist en het teken ‘stoelriemen vast’ ging aan. Mijn stoelriem, die gedurende de vlucht altijd een beetje vast zit, deed ik wat strakker. Je weet maar nooit.

Net toen ik begon te denken dat mijn zorgen ook deze keer weer volkomen onterecht waren schoot het vliegtuig op zijn kant. Hij draaide gelijk weer terug naar horizontaal, maar zakte vervolgens met een klap wel honderd meter naar beneden. Het ging zo snel, dat ik vergat om te schreeuwen; ik keek links en rechts en zag dat de vleugels er nog aan zaten. We hadden nog een kans.

De gezagvoerder kwam over de boordradio met de weinig geruststellende mededeling dat ‘dit te verwachten was met onweer in de buurt’ en vervolgens met een oproep aan artsen en verpleegkundigen aan boord om zich te melden. De passagiers waren zo geschrokken dat niemand iets zei, maar omdat iedereen zijn riem al om had, waren wij allemaal ongedeerd. Dat gold niet voor de stewardessen, want die waren nog bezig om de boordkeukens op te ruimen en klaar te maken voor de landing. Die hadden flinke smakkers gemaakt. We moesten blijven cirkelen totdat Palma genoeg hulpdiensten paraat had om ons op te vangen. De Guardia Civil en medische teams stonden in rijen langs de landingsbaan toen we eindelijk de grond raakten.

Iedereen bleef zitten, zoals de captain had gevraagd. Dat wordt altijd gevraagd, maar daar luistert nooit iemand naar, behalve de brave en bange lieden, zoals ik. Uiteindelijk stonden we bibberig in het luchthavengebouw. Het zou het begin worden van een gedenkwaardige vakantie.

Terug thuis kon ik niet genieten van een schoon huis; drie weken afwezigheid waren geen garantie voor het ontbreken van een stoflaag op al die oppervlakken die ik vooraf zo netjes had geboend. Wat vooral opviel, waren de ruiten, niet om door te kijken! Het leek wel of het melk geregend had.

Met het avontuur een paar weken eerder boven Palma nog vers in gedachten kon ik de ironie er wel van inzien. Ja, ik was weer veilig thuis, niemand hoeft mijn huis leeg te maken, want ik ga er weer in. En de ruiten? Ach, over een paar weken ga ik weer op vakantie, tot die tijd kan niemand zien hoe stoffig het binnen is.