Het is een lekkere zonnige dag en nu het eind van de middag in zicht komt worden de terrassen voller. Op het terras waar ik bijna dagelijks te vinden ben is het een drukke boel. Steeds meer gasten zoeken een plek, daarbij geholpen door de hardwerkende eigenaar, Jeffe, die razendsnel tafels en stoelen rangschikt, passend voor elk gezelschap. En op de juiste afstand van elkaar, heel belangrijk als de politie soms een bezoek komt brengen.

 

Halverwege zit een vervaarlijk uitziende man; hij is nog niet zo oud, maar hij heeft een lange onverzorgde baard en zijn blote bovenlijf is helemaal bedekt met tatoeages. Zijn eerste halve liter bier is bijna op en hij wenkt naar de ober: ‘Nog één’. Hoewel het ruim 25 graden is, heeft hij een zwarte leren broek aan en zware leren laarzen. Een Hells Angel? Nou, gelukkig is het er maar één.

 

Vooraan zit een groepje Engelse mannen. Ook zij hebben elk een pint voor zich staan en werken die met gezwinde spoed naar binnen. Ze praten geanimeerd en het aantal glazen volgt elkaar snel op. Langzaam maar zeker wordt hun discussie luider en luider. Ze slaan op tafel en spuiten tomatenketchup op hun borden patat. Dat lukt niet helemaal, ook de tafel kleurt rood en doordat ze er steeds op slaan vliegen de spetters nu in de rondte.

 

De kring gasten om hen heen wordt iets wijder. Dat valt allemaal niet mee, want niemand wil ook te dicht in de buurt van de ‘Hells Angel’ zitten. Dus wordt er schoorvoetend wat meer ruimte gemaakt. Een paar gasten vragen de rekening; zij houden het voor gezien vóór het uit de hand loopt.

 

Dan loopt een lange dame in een kleurige japon het terras voorbij. Aan haar hand een klein blond meisje. De dame speurt het terras af. Ineens wordt haar gezicht vrolijker: ‘Gevonden!’. Voorzichtig tussen de spetters tomatenketchup op de grond door, loopt ze naar de ‘Hells Angel’. Die gaat staan en geeft haar kusje. Het kleine meisje legt eerst haar spelcomputer op tafel voordat ze hem omhelst. O, wat kijkt die man blij. Met zijn vrije arm biedt hij de dame een stoel aan. Hij bestelt iets te drinken voor haar. Het meisje krijgt een ijsje. De ‘Hells Angel’ en de dame gaan gezellig zitten praten. Het kind gaat helemaal op in haar spel.

 

De Engelse mannen, gentlemen zijn het niet, zijn nu naar elkaar aan het schreeuwen. De eigenaar kijkt of hij al moet ingrijpen. Zijn voorhoofd is gefronst: ‘Hoe ga ik dit aanpakken?’ Zo ongemakkelijk. Maar gelukkig wordt het hem iets gemakkelijker gemaakt; de tomatenketchup-monsters vragen de rekening. Mooi, gauw regelen die handel.

 

Intussen is het blonde meisje kennelijk een paar niveau’s verder met haar spel. Ze kijkt helemaal niet blij. Zou het zo’n schiet-en-sla-dood-spel zijn? Nee toch? Zo’n klein meisje. Nog even later legt ze het spel op tafel naast haar inmiddels gesmolten ijsje. Ze kruipt op schoot bij de ‘Hells Angel’, haar handen slaat ze voor haar ogen. De kleurrijke gespierde armen omhelzen haar liefdevol. Ze kruipt dicht tegen hem aan: ‘Zo, veilig bij papa, mij kan niets meer gebeuren’. De blikken van de toeschouwers op het terras verzachten zichtbaar. Wat een lief tafereel!

 

En wat een verschil met de nog steeds schreeuwende kerels aan de voorkant. De rekening is inmiddels gearriveerd. De halve liters bier kosten € 1. Dat wil zeggen, zo staat het op het bord voor het terras. In kleine letters eronder staat: ‘IVA no incluido’. IVA is de Spaanse BTW. Voor bier is die 10%. Dat komt er dus nog bij. De ketchup-kerels hebben de hele middag zitten drinken. Wellicht hebben ze de man wel 10 glazen op? Dan komen de bordjes friet er nog bij, de ketchup is gratis. Het opruimen van de bende ook.

 

De eigenaar wordt er bij gehaald. ‘Wat is dit?’, schreeuwen ze. In zijn beste Engels probeert Jeffe uit te leggen wat er op het reclamebord staat en dat dit op de Canarische Eilanden heel gebruikelijk is; consumentenprijskaarten zonder de BTW er al bij. Maar met zoveel bier in de man is de wijsheid in de kan, dus de boodschap komt niet lekker door. De rekening, die inmiddels ook al rode vlekken vertoont, gaat van hand tot hand, zodat alle Engelse vrienden zelf kunnen zien wat een bedrieger hier voor hen staat. Arme Jeffe.

 

Toch geeft hij niet op: ‘Betalen met die handel’. Hij zet zijn strengste gezicht op. De aandacht van alle terrasgasten is inmiddels ruim verlegd van de gevreesde ‘Hells Angel’, die zo’n zorgzame vader blijkt te zijn, naar de boze mannen. Sommigen draaien hun gezicht weg: ‘Niet mee bemoeien’.

 

Maar één dame volgt de ruzie vooraan met belangstelling. Op haar gezicht is haar afkeuring duidelijk zichtbaar. Dan staat ze op, het blijkt maar een klein wijffie. Met een vinger wijst ze naar de Engelsen, dan roept ze: ‘Boe!’. En nog eens, harder: ‘BOE!!!’ De grootste schreeuwer kijkt verbaasd van Jeffe naar het terras: ‘Wie roept daar wat?’ ‘Boe, Boe!’, roept ze nog een keer. Een oudere heer gaat ook staan: ‘Boe!’, roept hij. Hij wordt direct gevolgd door een jong stel: ‘BOE!’

 

Binnen een paar tellen nemen de meeste gasten het ‘boe-geroep’ over. ‘Brexit’, roept een ander, ‘ga lekker terug naar je eigen land en blijf daar als je je niet kunt gedragen!’. Jeffe weet niet wat hij moet doen, laat staan wat hij moet zeggen. Er zitten mensen uit zoveel landen op zijn terras, zoveel talen spreekt hij niet.

De Engelsman met de grootste mond, nu geconfronteerd met zoveel tegenstand, haalt zijn creditcard tevoorschijn; de rekening wordt netjes betaald. Inclusief de BTW.

 

De stemming op het terras is veranderd; over en weer knikken we elkaar toe. We steken onze duim omhoog naar de dappere dame. We voelen ons een beetje beschaamd dat wij dit niet durfden. Maar we zijn zo trots op haar. Vooral, omdat we door haar toedoen op een vredige manier een vuist konden maken. Door dat ene kleine woordje, hoe kwam ze er op?

 

Het kleine vrouwtje gaat zitten, tegen haar man zegt ze: ‘Sorry, dit kon ik niet over mijn kant laten gaan’. Haar man knikt berustend, hij kent haar langer dan vandaag. O, het zijn Nederlanders. Vandaar BOE.