De zon schijnt, wauw! Wat hebben we haar gemist. Komend weekend terrasweer en de volgende week ziet het er ook goed uit. Heerlijk. Een goed begin van een warmere periode, de lente, die zelfs al bijna ten einde is. Vandaag ook het begin van onze orkestrepetities; ondanks het zonnige weer zullen vanavond twee groepen van 30 muzikanten in ons gebouw hun beste beentje voorzetten om mooie klanken te produceren. Iedereen kijkt er naar uit, nee: we snakken er naar. Straks de eerste noot in groepsverband in 2021, eindelijk samen weer muziek maken, wauw!

 

De zon, zo gemist door iedereen en zo gegund aan twee mensen die vandaag in het huwelijksbootje stappen. Wat fijn dat zij op hun grote dag, de dag van hun belofte aan elkaar om samen verder te gaan, zó in het zonnetje worden gezet. De (bonus) kinderen en kleindochter hebben vannacht een feestelijk bord voor hun huis gezet: ‘Het is echt waar … vandaag zijn wij een echt-!paar! Wauw!

 

De bruidegom is mij niet onbekend; jarenlang was hij in een klein dorpje in de buurt een vrijwilliger van ‘De Zonnebloem’. In die hoedanigheid maakte hij wekelijks een uitstapje met mijn moeder, door een handicap aan haar rolstoel gebonden. Na de jarenlange zorg voor zijn zieke vrouw, twintig jaar ouder dan hij en haar overlijden had hij tijd over om iets voor een ander te betekenen. (Mantel)zorger zijn zit in je bloed en dat gaat er niet uit als iemand sterft. Een gezellig praatje verving het rolstoelritje als het weer te slecht was om er op uit te trekken, maar meestal was het illustere duo wel ergens rond de plassen te vinden op zoek naar mooi uitzicht. Wauw!

 

Heel soms sloeg hij een week over, niet om op vakantie te gaan maar om zijn vader te bezoeken in Zeeland. Deze krasse knar naderde toen al de 100 en woonde nog altijd op zichzelf. Hoe leuk kan het dan zijn om je zoon, in de 70, op bezoek te krijgen? Een enkele keer was zijn bezoek op doorreis naar Brabant, want de zoon had daar een dame leren kennen en hun vriendschap bood beiden opnieuw een mogelijkheid tot gezellige uitstapjes, bezoek aan musea en voorstellingen. Of concerten, waaronder die van mijn harmonieorkest waar ik voor hen beiden én mijn moeder een stoel had gereserveerd. Prachtig vonden ze het alle drie, echt een avondje uit. Ze hadden genoten, wauw!

 

Dat wijzigde toen hij ineens gezondheidsklachten kreeg. Na een operatie en een korte periode in het ziekenhuis adviseerde zijn specialist hem om nog een poosje thuiszorg te krijgen, zodat hij helemaal kon herstellen. Automatisch dacht hij aan zijn vriendin in Brabant, dicht in de buurt van het ziekenhuis waar hij met spoed was opgenomen. Maar hij had buiten de waard gerekend: dat was niet de bedoeling. Uitstapjes en concerten waren prima, maar zorgverlening, daar peinsde zijn vriendin niet over. Nee, daar begon ze niet aan…

 

Terug naar het kleine dorpje aan de plassen dan maar, met een lieve buurvrouw die een oogje in het zeil hield. Gaandeweg keerde zijn goede conditie terug en kwamen weer de bezoekjes aan zijn vader in beeld. Op die leeftijd trek je per jaar elke keer een jasje uit en dat was met die oude man niet anders. Op weg naar het onvermijdelijke einde op een zeer respectabele leeftijd. Zijn overlijden bracht natuurlijk zorg met zich mee, want zijn huis moest worden leeggeruimd. De zoon toog naar Zeeland om die taak op zich te nemen.

 

Hij nam er de tijd voor, de huur was geen probleem. Niet lang nadat hij het zich gemakkelijk had gemaakt in zijn vaders huis ging de deurbel. Een vriendelijke oudere dame stond op de stoep: zijn oude buurmeisje. Ze raakten aan de praat. Na een poosje verdween het huis in het dorpje aan de plassen op de achtergrond, zo vertrouwd voelde dit allemaal. Als een warme mantel.

 

Eind oktober 2020 zouden ze elkaar het ja-woord geven, zeker van hun liefde en hun wens om met elkaar oud te worden. Nog ouder dan hun dik in de 70 die ze nu al waren. Met een vader van 100 heb je dan nog minstens 20 goede jaren voor de boeg, dus wie maakt je wat?

 

Corona bleek de spelbreker; het virus gooide roet in het eten. Er mochten zó weinig gasten op de bruiloft aanwezig zijn dat ze besloten om hun huwelijk uit te stellen. Tot na de crisis.

 

Vandaag 28 mei 2021 is het dan eindelijk zo ver. Vandaag begint de eerste dag van hun tweede huwelijksleven. Op de enige plek waar dit huwelijk gesloten had kunnen worden, een plaatsje vlak bij Roosendaal: Wouw!